De zingende zwammen

Leuk is dat onze helden allemaal een eigen aandeel hebben, Sidonia iets minder, maar ze is in tegenstelling tot andere verhalen, het hele avontuur van de partij.

De 3 mysterieuze dames zijn, alhoewel wat seksistisch neergezet, leuk. Het plaatje dat Lambik volgegoten en volgepropt wordt, doet mij altijd hardop lachen. Hun idolatrie voor het ‘schone, sterke geslacht’ wordt uiteindelijk hun eigen valkuil als Jerom daar gewiekst gebruik van maakt. De scène dat Lili insinueert tegenover Jerom dat hij op het punt staat haar de liefde te verklaren, is ook weer zo’n komisch moment. Willy verzuimde niet om de figuren wat subtielere menselijke trekjes te geven.

Regelmatig wordt de spanning opgebouwd met suspense-elementen. Uiteraard de mysterieuze ballonnen, dan een zwarte ring, de Citroën (waar Jerom zich alleen het kenteken van kan herinneren door op zijn kop te staan! Geweldig!) verloren kinderschoentjes, een Indiase magiër en een heksenkring. Dit wordt steeds gevolgd door spannende achtervolgingen doordrenkt met humor. De autootjes van de Highway Patrol leveren daarbij goede diensten.
Lambik is vaak erg grappig, bijvoorbeeld als hij de vloer wil aandweilen met de in het zwart geklede boef, ‘Als ik weer bij kennis ben’. Of als hij op volle snelheid langs de friteskraam zoeft, en tegen Jerom botst ‘dat zal alles zijn voor vandaag’ en naar eigen zeggen ‘behendig als altijd’ door het bos racet en tegen een boom knalt, ‘Mijn gezond verstand zegt, dat ik beter te voet verder kan gaan!’ .

Mogelijk onbedoeld, maar mettertijd ingeslopen, is dat de tekeningen een inkijkje bieden in de sfeer van die tijd, via de kleding, interieur van huize Sidonia en vooral het straatbeeld. De oudere lezer zal hier wat nostalgisch van kunnen worden.

Een mooi dramatisch element, vind ik zelf, is als blijkt dat een van de verdachten de intens verdrietige mijnheer Daelmans blijkt te zijn, die samen met de commissaris, die we vaker in de reeks terugzien, infiltreert in de kermis.
Dat alleen een auteur van tekenverhalen redding kan brengen, is weer zo’n typisch Vandersteen-grapje.
Natuurlijk komt alles goed, al vind ik de aanleiding die tot de onttovering leidt, wat minder sterk.
Toch blijft dit avontuur een topper in de rode reeks. De lezer krijgt 55 pagina’s lang een sterke en spannende verhaallijn met prachtige tekeningen voorgeschoteld.

P.S. Wel jammer dat hij met de heruitgave acht albums voor de gouden cirkel terecht is gekomen en na De Schone Slaper, dat is wel een beetje jammer, maar verder niet erg belangrijk, want het zijn en blijven alledrie superleuke albums.

Jeugdsentiment, zeker.