De zappende ziel

We beginnen met de cover. Deze oogt gelikt en straalt spanning uit zoals het hoort bij een Suske en Wiske album.

Het verhaal om te beginnen is erg leuk. Verschillende personages en leuke uitdieping in het verhaal zelf. Waar ik niet over te spreken ben is de te lange achtervolging in het begin van het verhaal. Het verhaal word zo kuntsmatig uitgerekt en dat moet juist niet met een Suske en Wiske verhaal. Wat wel leuk is, is dat ze naar Griekenland gaan van het verleden, dit juist weer goed geslaagd. Wat echter weer tegen zit is het feit dat Lambik constant als idioot weer neergezet. Lambik is een held en dat komt niet goed naar voren. Laat Lambik een wat meer serieuzere spelen dan de plaatselijke dorpsgek. Ook zijn er in dit album weer wat leuke grappen maar soms zijn het helaas de flauwe grappen die de overhand hebben en dat past niet bij Suske en Wiske. Ik heb bij voorbaat al jaren het gevoel dat de Suske en Wiske albums steeds kinderlijker en oppervlakkiger worden, zeer spijtig dat dat nu ook weer het geval is.

De tekeningen zijn dan weer vrij goed. Ik zie meer levendigheid maar ook zo nu en dan het amateurisme waarmee de tekenaar bezig is. Af en toe is het de haast van de tekeningen die er meer uitspringt dan de kwaliteit en dat vind ik jammer. Het is wederom het kinderlijke dat het voordeel krijgt boven kwaliteit en daarom voelen sommige tekingen echt leeg aan.

Ik geef dit album een ruime 6 omdat het op bepaalde vlakken tot volwassen en toegankelijk is voor iedereen maar het album vervalt veels te vaak in het kinderlijke wat de volwassenen meestal niet leuk vinden. Ook vond ik het album veels te dun. Ze moeten overstappen op 3 albums in het jaar en ervoor zorgen dat de albums langer worden en meer een volwassen karakter krijgen die voor meer mensen toegankelijk is. Diep het verhaal wat meer uit, zorg voor subtiele grappen, maak van de tekeningen echte kunst en dan komt het wel goed met de reeks want momenteel vind ik Suske en Wiske nog een beetje snotteren.

Aankondiging : 6 (het was een beetje onduidelijk, bijv. de minotaurus en de filosoof speelde maar hele kleine rollen, terwijl je dat niet verwacht als ze in de aankondiging staan)

Verhaal : 7(ik had meer van het verhaal verwacht)

gemiddeld dus een 7.

Verderre minpunten : Ik ergerde me een beetje ( tegenwoordig steeds vaker bij de de S&W's) aan die overdreven vele en onnodigge bewegingslijnen!!!

Waarom deze negatieve houding t.o.v. dit album?
Een veeeeeel te lang uitgesmeerd begin. Die van voorwerp naar voorwerp schietende "ziel" is een pagina of wat wel leuk maar om hier meer dan 10 pagina's mee vol te gooien, dat leek aan te tonen dat ze niet genoeg materiaal hadden voor een album.

Probleem is dat dit niet het geval is. Na dit uitgesmeerde begin gaan we ineens in sneltrein vaart het verhaaltje afraffelen.

Ook het veel te hoge aantal flauwe woordgrappen geeft het verhaal nou ook niet bepaald meer klasse.

De tekeningen zijn rakelings beter dan de laatste paar albums dus dat trekt mijn cijfer dan nog richting voldoende

Ik denk dat de huidige schrijver eens wat oude suske en wiskes moet gaan lezen om te zien hoe het moet en vervolgens met wat meer respect met m'n favoriete helden verhalen gaan maken.

Na de prominentie in de halve Havelaar lijken Suske en Wiske toch weer wat naar de achtergrond te zakken, en dat komt de reservering ten goede, waarin ze emotioneel wat serieuzer en vastberaden, en zelfs verantwoordelijk en beredeneerd overkomen.

Er moet ook actie worden uitbesteed. De levendige verpersoonlijkingen Totallos en Minotaurus blijven een aantal pagina's lang in beweging en dichten het actiegat waarin anders Suske en Wiske zouden vallen. Hun rol had ook met tripjes in het culturele en in de oudheidverkenning opgelost kunnen worden, maar dat wordt direct zo particulier, in plaats ervan zitten Suske en Wiske in een bootje en bezoeken een doolhof. De overige exploraties van het dorp en de omgeving zijn netjes met gidsen opgelost, eindigend op -os. Alouvaizestonlos, Bontenos, Xendeklos. Doordat er zo veel meer buitenfiguren komen, zie je meer draaiing en dat is verder gunstig uitgevallen, want onze hoofdpersonen kunnen hun gewende staatje verlaten en maken door de buitenfiguren meer van de ruimte gebruik, nemen meer waar en omschrijven dan beter. Dat die externe beweging, zowel van buitenfiguren alsook van de mythen, de ruimtebenutting ten goede komt, merk je ook bij de verlevendiging der voorwerpen. Het idee is simpel: zet iets neer wat al beweegt, en maak er verder gebruik van in de interactie. Elke scene is al belangwekkend vanwege de interesse van Tante, of van de professor erin of van Lambik, die met koel beraad eindelijk weer de goedbedoelde maar verkeerde actie onderneemt. Dat de ruimtebenutting ook werkt, blijkt aan het halt dat er geregeld aan wordt geroepen door autoritairen (Complementa). Heel mooi toneel, heel goed gecreëerd en door de magere uitdossing te combineren met attentie voor historische actie is er pas doel getroffen in het visuele. De figuren staan centraal en behouden waardigheid, iets dat serieus ten goede komt aan tragischen, en niet opgaat in fatalen of radicalen. Schitterende menselijke rollen winnen van betekenisloze stommerikken, die hun hart verliezen door de ruimtereis, waarin ze weer eens beland zijn. Is ongelofelijk goed gelukt! Vandaar de 10.

Het tempo van het verhaal ligt goed, al vond ik sommige situaties wel erg snel gaan, vooral in de tweede helft van het verhaal. erg jammer, want hierdoor verliezen de verhalen hun impact.

De hoofdpersonen kwamen goed tot hun recht en konden redelijk goed zichzelf zijn (al vond ik de opmerking van Jerom dat hij de kleedkamer van het naaktmodel in wilde wel erg raar).

Het grootste probleem dat ik met dit verhaal had was dat er zo veel historische en mythologische figuren kwamen opdraven dat het soms karikaturen werden. Het was beter geweest, als er wat minder waren verschenen en degene die over waren gebleven wat beter werden uitgewerkt, waardoor bijvoorbeeld ook kinderen er echt wat van konden leren.

Afgezien daarvan vond ik het een leuk album. Het las lekker weg en de Griekse setting werkte erg verfrissend. Ook de woordgrapjes in de namen (Trosselos) waren over het algemeen erg leuk gevonden.

Dit verhaal begint ontzettend druk met een onnodig lange achtervolging waardoor het tweede, interessante deel in een miniem aantal pagina's is gepropt wat mijn leesplezier niet bevorderde. Te veel moest er te snel en vaak te toevallig gebeuren. Dat vond ik ook al bij het vorige album. Denk aan de pijl en boog, die suske ineens mee heeft gekregen, denk aan de vergeten lunch van Matahara, ook zo'n onlogischheidje. Het blijf allemaal hangen in 'aardig'.

De platen zijn over het algemeen mooi. De tekenstijl van Morjeau komt me wel altijd wat drukker over. Wellicht omdat ik met de stijl van Marc Verhagen ben opgegroeid ben ik anders gewend. Maar dat is stijl, daar kun je niet iemand op afrekenen. Dus ondanks de drukte van de platen, zijn die platen veelal wel mooi. Ik erger me wel heel erg aan de misvormde hoofden van sommige karakters zo nu en dan. Vooral S&W en Barabas. Aan Jerom en Sidonia ergerde ik me voor het eerst niet. Inkleuring is wederom prima. Mooi gedaan. Daarnaast is de grapdichtheid weer behoorlijk toegenomen. Dat is jammer en storend zo nu en dan. Een goed verhaal hoeft geen grap om het plaatje te hebben. Ook niet voor een 'jongere doelgroep'.

Al met al een aardige voldoende. Een 7 omdat het geen draak van een album is. De Kwakende Queen ziet er veelbelovend uit. Eens kijken of dit team in staat is de 7-tjes te ontstijgen.

Waarom deze harde woorden?
Het verhaal zelf kan verteld worden op een halfvol getypt A4 papier. 2 geliefden worden gestraft voor de daden van anderen. 1 zwerft door de ruimte de andere op aarde, Suske en Wiske komen met Lambik en Jerom te hulp en lossen het zo eventjes op zonder al teveel moeite en tegenstand. Het verhaal begint met de zappende ziel die achtervolgt wordt door een Jerom en een Lambik. Deze achtervolging duurt van strook 20 tot strook 60, zo kan ik ook een verhaal bedenken van 184 stroken. Vliegtuigen die tot leven komen en eruit zien alsof ze zo uit een cartoon voor kinderen van 4 tot 6 jaar komen. Zeer storende woordgrapjes waar in het verleden (de afgelopen 5 jaar) veel mensen overheen zijn gevallen. Een volslagen idiote Lambik die een persiflage van zichzelf is geworden. Niks geen heldhaftigheid meer, maar platte grappen. Geen zelfopoffering voor zijn vrienden maar constant zelf slachtoffer worden van zijn eigen onbenulligheden.
Om af te sluiten zeer weinig kleurgebruik gericht om het zo snel mogelijk af te raffelen zodat het volgende verhaal weer gemaakt kan worden voorbeelden hiervan zijn de Minotaurus en de algemene bruine kleur die wordt gebruikt om het oude Griekenland te weergeven.
Hebben ze het bij standaard nou nog niet door dat de oude kwaliteitstrip ten dode is opgeschreven.
Ik koop deze albums in ieder geval niet meer nieuw want het is een verspilling van mijn geld.