Amoras

Het is na het lezen van het vijfde deel eigenlijk al duidelijk dat het vrijwel onmogelijk is er nog een einde aan te breien met één deel. Maar deel 6 als einde is teleurstellend. Alle puntjes aan elkaar knopen is natuurlijk moeilijk maar volgens mij was (en is) er best nog een einde aan te maken waarbij van ieder personage in ieder geval weer een (hele) 'copy' in het heden terechtkomt (klaar voor een nieuw avontuur).

Hopelijk maken de makers nog een extra deel waar dit gebeurt.

TLDR; Geweldige serie maar open einde.

Diep bedroevende uitwerking van een prachtig project.

Ben ik trouwens de enige die in het slot ruimte voor een sequel ziet?

Na 6 albums maakte ik voor mijzelf de balans op.

De tekenstijl zal voor velen wennen zijn, maar door voor deze stijlbreuk te kiezen krijgt de reeks wel een eigen publiek en zelfstandig bestaansrecht. kortom, een te rechtvaardigen keuze.

Dat gevloek en gescheld had voor mij echt niet gehoeven en ik merk in de reacties van anderen dat meer mensen zich er ongemakkelijk bij voelen. Wat de schrijvers ermee wilden bereiken is me nog steeds niet duidelijk. Wilden zij hiermee het realiteitsgehalte verhogen? Dat is dan mislukt, want het is en blijft gewoon fictie. Geen fucking fuckerdefuck die daar maar ene fuck aan verandert. Het groffe taalgebruik voegt helemaal niets toe aan de verhaallijn en het doet ook al niets voor de (toch al vrij vlakke) karakters. Het overvloedige gebruik van het Engels is trouwens ronduit bespottelijk.

Maar dat is niet het echte probleem met de Amoras reeks. Het echte probleem is het verhaal. Dat springt van de hak op de tak en is bij vlagen onnavolgbaar. En niet in de positieve zin van het woord. Voor een verhaal dat in 6 (en meer) albums verteld wordt, mag je meer evenwicht en een zorgvuldiger opgebouwde spanningsboog verwachten. Dat had gekund door eerst in grote lijnen het verhaal op papier te zetten en het vervolgens over 6 (of meer) albums uit te smeren waarbij elk album op zichzelf de moeite waard zou zijn. Dat heeft men overduidelijk niet gedaan. Bij het ter perse gaan van het eerste album had men nog geen idee wat er in de volgende albums zou gebeuren en getuige Barabas is dat na 6 albums eigenlijk nog steeds zo.

De makers zouden kunnen overwegen om, als het verhaal eenmaal verteld is, een director's cut te maken van het beschikbare materiaal. En als ze zich ervan bewust zijn dt minder vaak meer is, dan zou het eindresultaat wel eens echt goed kunnen zijn.

Niettegenstaande is het een hele prestatie om de figuren op een meer realistische, menselijke manier neer te zetten. Ook is het een opluchting dat het satanskind/armagaddon-gedeelte een wetenschappelijke uitleg krijgt, daar Vandersteen steeds een setting in een ander land of andere tijd koos als het ging om onderwerpen die hedendaags bij sommigen sterke gevoelens of vooroordelen opriepen.

Net wanneer ik mijn mening positief wou bijstellen, bleek dat in tegenstelling tot wat was gezegd door de auteurs, dit zesde album helemaal geen einde is. Als de Amoras-reeks geen vervolg krijgt om het verhaal een waardig slot te bezorgen, beschouw ik het geheel als een mislukt experiment.

Ik ben dus in voorzichtig hoopvolle afwachting