De Ringelingschat

Dit is een van de beste albums om verschillende redenen: Het verhaal is gebaseerd op een oude sage (het Nibelungen-lied) en dat spreekt mij altijd enorm aan. Naast een geniale bewerking van deze sage is ook de opening ijzersterk als Lambik's arbeid met de gouden drinkhoorn wordt betaald en een Duitse professor deze koste wat kost wil terughebben.

Maar niet alleen het verhaal is geweldig, ook de humor mag er zijn. Op Vandersteense wijze wordt o.a. de spot gedreven met (natuurlijk) de belastingen, de koningskwestie en de klassenmaatschappij.

Zoals eerder is vermeld zijn de hertekeningen in de vierkleuren-reeks niet overal even geslaagd maar in de orginele twee-kleuren serie zijn de tekeningen prima in orde. Kortom een 'must-have' voor verzamelaars of nieuwe S&W-lezers

1. Het album zit vol met situaties die ik vrijwel direct herkende uit gelijktijdige albums, zoals: zelfmoord door verdrinking ("De bokkerijder"), het motief van de wapenhandelaar ("De mottenvanger"), een val met vuur ("De stalen bloempot" en later "De Tuf-Tuf-club") en meerdere personen die dezelfde vermomming dragen ("Lambiorix"). Over deze laatste straks meer.
2. Het plan van koning Hagen/Arthur en zijn Ringelingers (ridders van de Ronde Tafel) heeft mij toch de wenkbrauwen doen fronzen. Waarom zoveel geld/tijd investeren om een draak op gang te brengen (met goud en juwelen nota bene, krijgt dat beest geen maagklachten?), terwijl je gewoon met een leger over de bergen zou kunnen trekken om het buitenland te veroveren? Als je een bres slaat in de bergketen, kan de vijand later toch ook jouw land binnenvallen?
3. Er wordt twee keer onnodig verwezen naar een personage die indertijd nog niet eens bedacht was, namelijk: Jerom. "De Ringelingschat" is van 1951, Jerom vanaf 1953. Hij is in dit verhaal op vakantie en later is er een stuk tekst weggevallen (à la het eind van "De mottenvanger") om te worden vervangen door: "Daar hebben we die Jerom niet voor nodig!"
4. Nadat To-Tal-Krieg gedood is, en zijn bloed zich door het bos verspreidt, neemt Lambik een bad want, zo vertelde een wijs elfje hem, je zou er onkwetsbaar door worden. Sidonia merkt op dat er tijdens het baden een blaadje om zijn rug is gevallen, dat nu dus zijn Achilles-hiel is. Waarom duikt hij dan niet nog een keer in het bloedbad? Vervolgens gaan ze als bladvulling daar nog twee keer op in, net zolang totdat de gemaskerde het hoort en tot actie wordt aangezet. Had Willy hier een geheugensteuntje nodig, was het bladvulling, of was hij bang dat de lezertjes het blaadje zou vergeten? De speer die trouwens later in Lambiks rug wordt geworpen heeft, in de versie die ik las, dezelfde kleur als de vloer (een aanslag met dodelijke lucht?).
5. Een gouden regel in monsterfilms is: houd het monster zo lang mogelijk verborgen, want als hij verschijnt, valt het altijd tegen. To-Tal-Krieg wordt eerst beschreven als een groot, log monster, maar wanneer je hem te zien krijgt, lijkt hij meer op een flexibele draak die de weg naar China niet meer kon vinden. Ik had eerder het idee dat de tweede draak in het verhaal (die gebruikt werd om met zijn vuur de sneeuwbal voor het hol van de wapensmid te smelten) To-Tal-Krieg was.

De gemaskerde slaat Wiske neer, neemt haar mee naar een toren en hangt haar aan een ijspegel, die d.m.v. een fakkel langzaam weg zal smelten en haar dood zal betekenen. Ondertussen schaatst Suske verderop en hij ziet het licht van de fakkel. Nieuwsgierig gaat hij naar de toren toe, alhoewel de afspraak met Wiske eerder was dat ze drie fakkels zou ontsteken als ze hulp nodig had. Na een schanssprong redt hij haar, maar boven hen blijkt de gemaskerde nog steeds in de toren aanwezig te zijn. Hij drijft ze naar beneden, waar ze de deur op slot vinden. Als de gemaskerde arriveert, zijn ze verdwenen en hij wordt overvallen en neergeslagen. Op strook 1 kijkt Suske wie de gemaskerde is en op strook 2 krijgen Wiske en het publiek het te zien: het blijkt tante Sidonia te zijn! Ze gebruiken de sleutel om naar buiten te gaan, maar als ze terugkeren is Sidonia verdwenen. Later zou ze dit uitleggen als dat ze informatie probeerde in te winnen over – vermoedelijk – de Ringelingers en hun plannen.

Een paar vragen:

1. Hoe kwam Sidonia aan een identieke vermomming als de echte gemaskerde? Uit de kledingkast van koning Hagen?
2. Heeft ze de echte gemaskerde niet gezien toen deze de toren verliet? Wat deed zij eigenlijk in de toren?
3. Waarom duurt het zolang voordat ze op de klap van de landing afkomt? Zat ze bovenin de toren haar zwaard in de was te zetten?
4. Als Sus en Wis verdwenen lijken te zijn, zegt de gemaskerde: "Vreemd! Ik heb toch de sleutel van die deur!", wat suggeert dat er maar 1 sleutel is (en die is in het bezit van de echte gemaskerde).
5. Hoe verdwijnt ze ongezien uit de toren, terwijl Suske en Wiske voor de enige deur staan?

Een combinatie van tijdnood en de gedachten van de schrijver/tekenaar aan zijn lezers (wat je nooit moet doen, resulteert alleen maar in faalangst) hebben er toegeleid dat vanaf het moment dat de gemaskerde Lambik in de smidse vastzet door een sneeuwbal voor de ingang te rollen (je maakt mij niet wijs dat een zwaard niet door sneeuw kan snijden, maar wel een draak kan doden) het verhaal steeds spannend probeert te lijken, maar uiteindelijk zijn lekke structuur niet kan verhullen.
Lambik moet in de smidse blijven, anders zou hij naar de stad komen (en op de volgende bladzijde weer in het bos moeten zijn om To-Tal-Krieg te ontmoeten). Suske wordt maar met 1 fakkel gelokt, want waarom zou de gemaskerde in zijn val drie fakkels aansteken om 1 ijspegel te smelten? De gemaskerde wordt gebruikt om de spanning op te drijven, maar uiteindelijk blijkt hij een verrassend/twijfelachtig persoon te zijn en ook de lelijke draak wordt alleen maar geïntroduceerd om de sneeuwbal voor het hol te laten smelten. Er wordt daarna nog heel wat gezeverd over een blaadje, en zelfs de prachtig getekende To-Tal-Krieg kan het verhaal niet meer redden. Uiteindelijk is de identiteit van de echte gemaskerde (achteraf bekeken) ook niet meer moeilijk te raden.
Gelukkig besefte ik dit alles niet toen ik het album aan het lezen was (het zou het plezier echt vergald hebben).

Wat leren we hieruit, klas? Dat tijdnood en bladvulling niet iets is van de laatste jaren, het kwam in 1951 ook al voor, net als het ontbreken van een waterdicht scenario, overigens. De fout om Sidonia de gemaskerde te laten zijn bleek echt een fout van de bovenste plank, wat toch 1 minpunt oplevert, maar om nou meteen een 6 te geven... Nee, daar is het eerste aantal bladzijden te sterk voor, met dat hele gedoe rondom een hoorn (die uiteindelijk alleen maar een vertelmiddel bleek te zijn, net als de achterkant van de maan in "De mottenvanger") en een spookachtige insluiper. Toch heb ik nog een vraagje over het einde: zetten we tegenwoordig ook nog "gekken" (tbs"ers) over de grens met de betiteling "ongewenste vreemdelingen"?

P.S.: De legende van de drakendoder, die de wachters aan elkaar vertellen, lijkt wel veel op de bijbelgeschiedenis rond de geboorte van Mozes.