De adellijke ark

Ten eerste is de baard van de papegaai typisch uit de cultuur van Mesopotamië. Ga in een museum de Mesopotamische beelden bekijken en men herkent onmiddellijk de typische baard. De Mesopotamische traditie bestond al vóór de Joodse cultuur. Beide tradities hebben een verhaal over de zondvloed. Waneer Suske en Wiske via de teletijdmachine naar het verleden worden geflitst, dan ontmoeten ze de papegaai en Ut Napishtim (Noah). De papegaai ziet er ouder uit dan Noah, omdat hij uit een Mesopotamische traditie komt die ouder is dan de joodse traditie. Wanneer in het begin en op het einde van het verhaal de papegaai en Noah in onze moderne tijd vertoeven, dan zien ze er even oud uit. Dit is logisch ook, want zowel de Mesopotamische als de Joodse traditie liggen ver achter ons. Als we niet bewust stilstaan lijken voor ons de beide tradities even oud.

Ten tweede symboliseert de papegaai de duisteren kanten van Noah. Noah wordt in de Bijbel omschreven als rechtvaardig, eerlijk en puur. Hij was de enige die in Gods ogen het waard was om de zondvloed te overleven. Want, God was teleurgesteld in de zondigheid van de mens. En daarvoor moest eerst de mensheid weggespoeld worden Hij wilde daarna een nieuw begin maken met de rechtschapen Noach. Maar wellicht wilde Paul Geerts een statement maken: geen enkel mens is 100% puur, rechtvaardig en eerlijk. We hebben allemaal ons minder goede kanten. Volgens mij creëerde Paul Geerts de papegaai om de minder fraaie kanten van Noah op een onrechtstreekse manier te beklemtonen. De papegaai wordt dan ook voorgesteld als chagrijnig, opvliegend en vloekend. Vergelijk het met de volgende figuren: Jommeke en Kuifje worden steeds als puur, rechtvaardig en eerlijk voorgesteld. Het zijn echter Flip en kapitein Haddock die vloeken, chagrijnig zijn en de kantjes er van aflopen. Flip is de soulmate van Jommeke. Kapitein Haddock is de vaderfiguur van Kuifje. Maar die twee zijn tegelijkertijd ook de personificaties van de duisteren kanten van Jommeke en Kuifje.

Ten slotte staat er in de Bijbel geschreven dat na de overvloedige regen de zon weer begint te schijnen. God sluit een eeuwigdurend verbond/vrede met Noah en de mensheid. De duif met de olijftak en de regenboog (die ontstaat door de harmonie van een zonnestraal met een regendruppel) zijn daar de symbolen van. Het grappige is dat Paul Geerts ook stilstaat bij een minder bekende passage uit het leven van Noah. Noah staat immers niet alleen symbool voor de rechtvaardige mens die een verbond aangaat met God. Neen, hij staat ook symbool voor de dronkenschap. Noah was immers de eerste mens die dronken was. Na de zondvloed begon Noah immers druiven te planten en wijn te verbouwen. Op een dag liet Noah zich gaan en werd stomdronken. Hij schaamde zich daar heel erg voor. In het verhaal van Suske en Wiske laat Noah geen duif los om een olijftak te zoeken (als symbool van het verbond/vrede), want dat wordt hem belet door de chagrijnige papegaai. Het is de papegaai zelf die op zoek gaat naar land. Na een tijdje komt hij stomdronken terug. Het blijkt dat hij in zijn bek een druiventakje heeft. Ook hier alludeert Paul Geerts op de duistere kantjes van Noah.