De Nachtwachtbrigade

De sterke klinische grapjes die direct na een zwakke intrigeschakeling komen zijn het grappigst. Bijv. Barabas nadat hij uitleg over het doek en de teletransfor heeft gegeven, Barabas nadat per ongeluk op de knop van de teletransfor is geduwd, Lambik nadat Cornelia is naar hier geflitst, Jerom met Sergeant Kemp nadat de vreemde met de kap Rembrandt verzocht heeft, hem op het doek te schilderen. De klinika na een sterke intrigeschakeling zijn te zwak, bijvoorbeeld nadat de gemaskerde voor 't eerst verschijnt. Deze zwakkere klinika kunnen achter sterke klinika naar de sterke intrigeschakeling in geschoven worden en vormen daarmee al tragikomedie genoeg. Dan krijg je dus lines 76-80-81-82-77-78-79. Alle overige tragikomedie die niet uit zwakke klinika voortvloeit (dus versterkte zwakkere klinika, zoals lines 87-88-89-90) kan beter als uitloper verbonden worden met de sterkere intrigeschakelingen. Dus nadat de persoon met de kap voor 't eerst verschijnt moet er direct een gesprek tussen Lambik en van Ruytenburch. Nu komt na deze sterke intrigeschakeling nog eerst een zwak klinisch grapje (met de klevende munt). De zwakkere klinika mogen alleen achter sterkere klinische grapjes aankomen.

Voor 't overige niets dan lof: schitterende dimensionele views, vervullende openluchtdecors, verrukkelijke meubeltjes en heerlijke warme personages. Ook de teksten zijn beter geworden, minder brutaal en minder hard, eigenlijk: liever. Dit kan ook in bijvoorbeeld een actieverhaal gerust zo blijven. Een personage blijft toch altijd in een bepaalde integriteit verkeren ook al gebeuren de wildste dingen.

Het verhaal loopt ook erg goed, dus de intrigeschakeling klopt eigenlijk als een bus, en hoeft ook niet in een andere volgorde.

Ik kan het behoorlijk waarderen dat de serie weer zijn stabiliteit heeft hervonden na het gekluns van Verhaegen. Eindelijk is een nieuw album van ons olijke duo weer iets waar je van kunt verwachten wat het gaat worden. Geen rare experimenten om de serie een nieuwe impuls mee te geven, afgeronde verhaallijnen, de karakters gedragen zich zoals bedoeld door Vandersteen - en niet zoals vreemdelingen die toevallig op Suske en Wiske lijken - en de sfeer is weer ouderwets gezellig. Kortom; het nieuwe team weet S&W weer de herkenbare ingredienten mee te geven die het altijd zo leuk hebben gemaakt.

Er is echter een maar; zowel Vandersteen als Geerts wisten de karakters en de plots een extra emotionele diepgang mee te geven, de huidige makers doen dat nauwelijks. Ieder personage doet wat er van hem of haar verwacht wordt, maar meer ook niet. Echt emotioneel betrokken zijn ze niet bij datgene waar ze mee geconfronteerd worden. Ik kan me nog herinneren dat S&W in oudere albums vochten tegen onrechtvaardigheden en geconfronteerd werden met de nare kant van de mensheid. De plots waren meer dan slechts inwisselbare stripverhaaltjes, maar een spiegel naar de wereld zoals die is of ooit is geweest. Ook hadden de verhaallijnen een educatieve rol, en had je na het lezen daadwerkelijk het gevoel iets geleerd te hebben. Zeker toen je nog een kind was.

´´ De Nachtwachtbrigade ´´ is in mijn ogen een goed voorbeeld voor mijn punt. Zo grappig als het verhaal is, zo leeg is het tegelijkertijd ook. Qua plotlijn is het een fijne combinatie van herkenbare elementen uit de serie - het tijdreizen, de avonturen in het verleden, de gemaskerde onbekende-, meer niet. Het verhaal is compleet inwisselbaar met dat van de 291 vorige albums. En dat vind ik een beetje zonde. Er is al meedere malen in het verleden bewezen dat er zoveel meer mogelijk is met S&W.

Mijn conclusie is dat het nieuwe team de goede weg op gaat door zich te focussen op de herkenbaarheid van de karakters. Ik hoop echter wel dat ze nu ook diepgang weten te creeeren in de verhalen, zonder dat dit ten koste gaat van de herkenbaarheid. Met slechts op safe spelen en geld cashen, houd je een legendarische serie als dit niet in stand.

Natuurlijk is het makkelijk 'out ot the blue' kritiek te geven, laat ik er dan ook de vinger op leggen.  Het scenario mocht gerust wat aangedikt worden, dit was een album met potentieel.  Ongelooflijk jammer dat het verloop ietwat weinig om het lijf heeft en het plot zelfs voor de jongere snuiters een tikkeltje te doorzichtig is.  In feite is er bijzonder weinig aan de gang en mist dit album een echte slechterik of op z'n minst enkele complicaties.  Als je dit dan gaat vergelijken met de kwieke scenario's van Paul Geerts snap je dat er nog werk aan de winkel is.  Neem nu bijvoorbeeld 'De Kleurenkladder' naast 'De Nachtwachtbrigade'.  Met de humor gaat het een pak beter, enkel de aanloop naar 'n grap duurt soms wat te lang. Het is ook wel wat jammer dat personages wat te oppervlakkig blijven.

Op het tekenwerk heb ik weinig aan te merken.  Het enige wat ik kan bedenken, neem de betere Geerts of Vandersteen in handen en je merkt dat de achtergronden het geheel een meerwaarde geven aan bepaalde fragmenten.  Op het schilderij na niet meteen een reden om dit album open te slaan als het daarop aankomt.

Goed, begrijp me niet verkeerd, al bij al is dit een deftig album geworden, laat daar geen twijfel over bestaan.  Maar het mag allemaal gerust wat gecompliceerder.  En wat meer voeling met de hoofdpersonages zou niet misstaan.