De rillende rots

De plot van dit verhaal heeft veel weg van een verhaal van ASTERIX. Dat idee wordt nog versterkt door de namen van de Galliërs en Lambik en Jerom die kleren dragen die op die van Asterix en Obelix lijken

Het magische hoorn waar het allemaal om draait doet sterk denken aan de hoorn uit het klassieke NERO verhaal DE HOORN DES OVERVLOEDS. Hoewel deze wel wat kleiner was en iets anders werkte

Tijdens het gevecht met de rotsmonsters kan professor Gobelijn uit JOMMEKE gezien worden

Hoewel het nergens wordt gezegd, lijkt het erop dat Beatrix een voorouder van Wiske is, of anders is die gelijkenis puur toeval

Door de bliksem verzeilt Wiske 2000 jaar in het verleden. Dit lijkt toch wel een beetje vergezocht

Op een rots staat een tekening die de weg wijst naar de rivier. Dat heeft veel weg van een gelijkaardige steen uit DE GEZANTEN VAN MARS uit de Blauwe Reeks

De tekeningen zijn vergelijkbaar of met vlagen sterker dan 309 en maakte ik zelfs een vergelijking met Van Vandersteen en bij 305 met Paul Geerts. Met dit album doe ik dat niet, maar ik vond het goed en zeker in vergelijking met het te felle 308. De donkere tinten doen weer een beetje vergelijken met 304.

Complimenten ook voor die mooie toren op de achterkant. Informatie over 308 vond ik iets minder, omdat het me idee geeft dat album misschien al versneld afgewerkt is .Zeker gezien ik 308 niet zo goed vond misschien wel werkelijkheid.

Het verhaal lijkt op het 1ste gezicht boeiender dan 309 met een wederom een goede start. Een kleine snel trein is deze keer in het midden station beland men een tussen stop. Ook het vlug vlug om van een personage af te komen met het einde was er helaas ook weer. 305 is de winnaar met betere eind conclusie. 307 is vergelijkbaar met 309 op dit punt.

Vond ik Lambik in 309 het best uitgewerkt en in 305 al een verbetering in vergelijking met 308 en 304 deze keer gaat de eer na Jerom. Ook voor dit album vond ik Jerom goed genoeg. Vond Lambik in 305 toch leuker, hier is hij beetje ontzien en in de midden moot.

Al met een al een album dat zich door het nummer 307 al een middenmoot was tussen 305 en 309 een terechte middenmoot plaats verdiend. Of het album overeind blijft bij een 2de keer moeten we nog zien.

cover,zit altijd wel goed: 9,5/10
verhaal 8/10
tekeningen 7/10
humor 7,5/10
totaal: 8,0

Haarbreedten zijn genoeg voor emotionele twist, wat het verhaal zo eerlijk maakt. Een twist is een beweging die wederkerig is op het beginpunt. Als er in een scenario ruimte is gelaten door inhoud aan de betekenis van de romance te geven in de tekst, kan de tekenaar de twist inzetten. Men ziet dan karakters ontstaan bij onze hoofdfiguren maar ook andere spelers, die wij moeten herkennen uit het verleden van Vandersteen. Karakteristiek is de scene rond strookje 78, waar Jerom een klassieke pose inneemt. Ook in strook 94 wordt een welhaast Dulle Griet-achtige sfeer tevoorschijn getoverd. Dit is een uitvloeiverschijnsel van de losse flodders die eerder in deze reeks binnen de nieuwe verhalen voorkwamen, en men ziet een nauwkeurig verband tussen de kwakkelslonzige loosers uit bijv. de Elfstedenstunt, de Knikkende Knoken en de Jokkende Joker, en de levendigheid van de druide en de sterke Jerom, die ineens in een initiatief verband de communicatie sluiten en de scepter overdragen. Blijkbaar hebben de figuren aan karakter gewonnen door een uitgekiende samenwerking, die echt bewust is aangedragen door de schrijver, waarbij is opgepast voor het vloeien van de coöperatie.

Deze truc wordt bij herhaling toegepast en resulteert in een werking van het complot, dat natuurlijk aaneengesloten is van complexen in de cultuur en de tijd waarin zich het verhaal afspeelt. Dit geeft een echte oude sfeer, die zo gezocht is toen de boekjes vroeger bij de antiquariaten lagen (en nog liggen !) Dit is een gewild item bij de verzamelaars en ik zou geen Suske en Wiske meer willen, als er niet werd getracht, de oude sfeer in een nieuw jasje te gieten. Het heeft altijd op de geloofwaardigheid en de echtheid gewerkt van de inhoud, die menige lezer aan het verhaal geeft.

Zo zien we ook in de zich in de tegenwoordige tijd afspelende stukken een verbetering van de realiteitszin en de beschouwende consensus ofwel tragica van de belangrijkste spelers. Als ik eenmaal tragiek in het verhaal kan introduceren blijft die voor mijn part ook vanzelf zitten, want dat creëert ruimte voor objectiefbeschouwing bij de lezer en dus subjectiviteit, dat heet interpretatie. Ik kan steeds een aspect van een karakter kiezen waardoor een tekenaar een figuur oriëntatief gezien steeds doorzet, in de uiterlijke positie, d.w.z. het figuur gaat in echtheid of echtzijn. De echt betekent materialiteit en dus body of inborst wordt gegeven aan de figuur waardoor een slappe zak van een mannetje gelijk wordt opgeblazen en een functie bepaalt. Dit maakt een uitwerking op de omgeving mogelijk, waardoor de ligging van de passiva verbetert. Dit is meestal een goede basis voor intimiteit in de jump en ook in de tragica, waardoor de move veel beter wordt. Als de move een subjectieve beschouwing meebrengt in de figuur, krijgt een figuur steeds het unieke objectief, hetgeen subject mag heten. Een subject voldoet oorspronkelijk aan alle ingrediënte bestanddelen voor een vermakelijk en referabel figuur, waarin men zich inleeft. De inleving is tenslotte een verhaalkenmerk, waaraan de lezer zich spiegelt. Dat verbetert op zichzelf de kijk op het intrige, en vergroot de ruimte voor het begrip van de emotie door de lezer.

Verder is goed ingevuld de aspecten, zoals kleding en attributen, waar men zich in die tijd van bediende. Al met al erg goed gemaakt en een dikke plus voor de studio, een album waarin men zich kan vinden en waaraan natuurlijk graag wordt gewerkt, dat is te zien.

Ben wel blij om te zien dat het nieuwe schrijf- en tekenduo een constante lijn te pakken heeft. Echt zwakke verhalen treffen we niet meer aan. Het is nu zaak dit niveau verder uit te bouwen.