De apekermis
 |
 Index |
 |
Rode reeks no. 77 (1e druk: 1967)
Voor het eerst in album verschenen in 1965
Op 02.06.1965 was de aankondiging in De Standaard te lezen van een volgende klassieker uit de reeks: De apekermis!
De voorpublicatie begon op 03.06.1965 en eindigde op 09.10.1965. Het album kwam als eerste albumuitgave ook later in dat jaar 1965 uit.
Samenvatting
Op onverklaarbare wijze is het op de Aarde onnatuurlijk warm. Lambik is op bezoek in de Antwerpse Zoo en daar treft hij Suske en Wiske. Plots komt er een vrouw uit het apenhuis gestormd die beweert dat ze een aap hoorde spreken. Onze vrienden gaan naar binnen en prompt wordt het radiootje van Wiske door een aap gepikt. Ontzet hierover meldt Wiske dit aan Lambik.Hij gaat op onderzoek uit, maakt de stalen deur van een apenkooi open en ziet er een chimpansee zitten die naar Wiskes radio luistert. Lambik brengt Wiske haar radio terug en zegt tegen haar dat het niets voorstelde en dat zijn grimmige gedrag aan de onverklaarbare hitte te wijten is.
Lambik gaat nu naar huis maar weet meer over de mysterieuze hitte dan hij tegenover zijn vrienden liet blijken. De aap die Wiskes radio stal was niemand anders als professor Barabas. Hij vond uit dat de hitte te danken is aan een meteoor die de Aarde nadert. De straling van de meteoor veroorzaakt de onverklaarbare hitte maar veroorzaakt ook gelijktijdig dat apen plotseling kunnen praten en denken. Bij mensen veroorzaakt de straling een stilstand van hun hersenen zodat ze alleen maar hun dagelijkse bezigheden kunnen verrichten. De menselijke samenleving komt door de straling tot een stilstand en de apen onder leiding van Go Rilla nemen overal ongemerkt de regeringen op de wereld over.
Doordat onze vrienden in het hermetisch afgesloten huis van professor Barabas huis zijn gevlucht zijn ze aan de verlammende straling van de meteoor ontkomen. Zij beraden zich nu hoe ze het beste voor de straling beschut kunnen zijn, maar ondertussen laat Go Rilla het huis van Barabas belegeren door een eenheid van tanks. Hij is namelijk te weten gekomen dat onze vrienden aan de straling ontkomen zijn.
Jerom laat zich op Barabas' computer aansluiten en als antwoord op de vraag hoe ze zich het beste beschermen kunnen komt als antwoord: Water! Go Rilla geeft het bevel het huis van Barabas plat te bombarderen en op het laatste nippertje kunnen onze vrienden ontkomen in de kelder door met de bathyscaaf De IJzeren Schelvis (zie het gelijknamige verhaal) te ontkomen.
Ondanks alle gevaren op de vlucht naar open zee weet De IJzeren Schelvis met haar bemanning te ontkomen. Zij houden zich gedurende enkele dagen schuil en duiken voor de kust van Noord-Ierland op.
Ze zien hoe een jong aapje op de eigenaardig gevormde basaltrotsen speelt en door een hoge golf in zee gespoeld wordt. Onze vrienden zien dit per telescoop en redden het kleine aapje. De angstige apenmoeder springt in het water om haar kind te redden maar wordt weer terug op de rotsen geworpen en verliest het bewustzijn.
Jerom begeeft zichzelf nu in gevaar en redt de apenmoeder van de rotsen. De apenmoeder legt Jerom uit dat de gevaarlijke meteoor zich van de Aarde heeft verwijderd maar dat de gevolgen blijvend zijn voor de mensheid.
Onze vrienden komen nu aan wal en de apenvader bedankt hen. Hij legt tevens het een en ander uit over de verblijfplaats van Go Rilla.
Op waarlijke James Bond-manier gaan onze vrienden op weg om Go Rilla te stoppen want hij wil een oorlog ontketenen. Na een lange avontuurlijke strijd weten ze Go Rilla te overmeesteren en Suske en Wiske vernietigen in een ruimtecapsule de vreselijke meteoor. Het leven op onze Aarde kan weer zijn natuurlijke loop nemen, ofschoon... de belastingen lichtelijk verhoogd moeten worden. Hebben Suske en Wiske nu uiteindelijk de meteoor vernietigd of...?
Achtergronden
Dit verhaal werd beroemd door velerlei aspecten. Overduidelijk zijn de verwijzingen naar de in die tijd razend populaire James Bond-fims, maar ook door het optreden van apen, die zich gedragen als mensen. Willy heeft dit ontleend aan een roman van Pierre Boulles (*1912 - +1994) " La Planète des Singes" oftewel "Planeet der Apen" op zijn Nederlands. In deze roman gaat het net zoals in de film over een astronaut, die door een fout op een door apen gedomineerde planeet landt en er de mensen als slaven van de apen vindt. De astronaut leidt deze mensen aan tot rebellie, waarbij de astronaut moet vluchten en ontdekt, dat de planeet waarop hij gelandt is niets anders is als onze goede oude Aarde, na een atoomoorlog!
Natuurlijk is het element humor ook aanwezig. Willy steekt hier genadeloos de draak met het beleid van de Belgische premier Theo Lefèvre (*1914 - +1973; premier tussen 1961 en 1965). Een sterk staaltje hiervan is in strook 81 te zien ("Theo ziet er goed uit, hé!"). Niet alleen krijgt het beleid van de regering Lefèvre het te verduren, maar worden hier genadeloos humoristisch en bitter tegelijk menselijke tekortkomingen blootgesteld in de vorm van apen die zich als mensen gedragen. Willy laat ons zien dat wij mensen niet veel beter zijn als de door instincten gedreven dieren. Wij noemen ons wel geciviliseerd, maar wij gedragen ons er niet naar!
Ook belangrijk voor dit verhaal is de oorzaak van alle apenellende: de meteoor!
Willy Vandersteen was iemand die veel las, zij het romans, zij het reisberichten, etc., etc. Het hield zijn fantasie bezig. Graag ging hij ook naar de bioscoop en keek hij televisie. Van bewegende beelden gaat magie uit en voor iemand, die stripverhalen tekent is zoiets maar al te prachtig.
Degene die dit verhaal leest en de James Bond-romans en -films kent weet dat Willy zich hier in dit verhaal zich meer heeft georiënteerd aan de filmreeks.
Verder wordt er vaak geopperd, dat de film "Planet of the Apes" ook invloed had op dit verhaal. Dit is echter niet waar!!! Deze film zag eerst het daglicht in het jaar 1967! De apekermis dateert uit het jaar 1965! We kunnen er dus van uitgaan, dat Willy de bovengenoemde roman uit het jaar 1963 van Pierre Boulles gelezen heeft en zich daar aan heeft georiënteerd!
Waar komt dan het element van de meteoor vandaan? Is het zijn eigen verzinsel of heeft hij dit ook uit een film of van een roman?
Wie wat van filmhistorie kent zal zich misschien nog een film uit 1962 herrinneren. Het is de film Gorath. In deze film gaat het ook over een hemellichaam dat de Aarde bedreigt. Net zoals in De apekermis staat in deze film de menselijke samenleving op haar kop. De film komt uit Japan en had daar de titel " Yosei Gorasu".
Nu kan men wel zeggen: "Willy heeft zich aan een Japanse film georienteerd? Geloof ik bijna niet!"
Deze film was echter in Amerika en diverse Europese landen een succes, waaronder ook in de Benelux! De mogelijkheid bestaat dus dat Willy Vandersteen deze film heeft gezien en zodoende het element van een hemellichaam dat de wereld bedreigt hieruit ontleend heeft.
Wie aan De apekermis denkt ziet voor zijn geestesoog meteen Lambik in een goedzittend pak (maar de broek heeft wel enorm hoogwater!) met een pistool, waaruit een dopprojectiel prijkt, in zijn rechterhand en dat in een typische James Bond-houding.
De romanfiguur James Bond is een creatie van de Engelse auteur Ian Fleming (*1908 - +1964). Hij was tijdens de Tweede Wereldoorlog ( 1939 - 1945 ) bij de Britse inlichtingendienst en verwerkte nadien zijn ervaringen die hij had opgedaan tijdens deze periode in zijn spionageromans.
De eerste James Bond-roman was Casino Royale en verscheen in 1953. Dit verhaal was niet onmiddelijk een succes overal ter wereld. Eerst met zijn volgende romans zou Ian Fleming populair worden. Wel toonde Hollywood meteen interesse en op 21.10.1954 verscheen er op CBS een televisieversie van het verhaal. Het resultaat was echter niet boeiend genoeg en verdween voor altijd in duistere kanalen. Ondertussen bleef Ian Fleming romans schrijven, zoals Dr. No, On her Majesty's secret Service en Thunderball (Thunderball ontstond aan de hand van een samenwerking tussen de filmproducent Kevin McClory (*1926) en Ian Fleming. Fleming begon zich echter te vervelen, want het duurde hem te lang om een filmscript te schrijven. Hij trok zich terug en maakte op de basis van dit filmscript de roman Thunderball.) Stuk voor stuk werden deze romans nu successen. Bij elk nieuw boek werd de oplage steeds verhoogd. De rage naar nieuwe romans over de geheime agent in dienst van Hare Majesteit de koningin van Engeland ging zelfs zover dat er midden jaren 50 stripverhalen rond James Bond en zijn avonturen verschenen. Dit alles is de filmproducent Albert "Cubby" Broccoli (*1909 - +1996) niet ontgaan, want hijzelf las de romans ook heel erg graag. In 1958 opperde hij het idee de James Bond-romans stuk voor stuk te verfilmen. Hij deelde het mee aan zijn partner, de producent Irvin Allen, die voelde die er echter niets voor. De twee producenten belegden daarna een bijeenkomst met Ian Fleming om over de rechten te spreken. Het liep echter op een fiasco uit. Tijdens het gesprek tussen de drie zei Irvin Allen nogal bruusk tegen Ian Fleming dat zijn romans niet te verfilmen waren. Hierop werd het gesprek door Ian Fleming gestaakt en ging hij gepikeerd weg. Dit was natuurlijk een slag in het gezicht van de enthousiaste Cubby Broccoli. Dit debacle zou tot een afkoeling in de relatie tussen de twee producenten leiden en niet lang daarna gingen beiden hun eigen weg.
In 1960 kwamen de rechten voor de verfilming van de Bondromans in de handen van de onbekende producent Harry Saltzman (*1915 - +1994). Door een medewerker kreeg Cubby Broccoli hiervan te horen. Meteen was hij er als de kippen bij om Saltzman ertoe te bewegen de rechten aan hem af te staan. Saltzman voelde er niet veel voor en wilde als medeproducent doorgaan. Cubby had er geen bezwaar tegen. Nu gingen de twee op zoek naar een filmstudio en vonden die in United Artists (dat toen nog onafhankelijk was). David Picker, de leider van United Artists, verrast over het feit dat iemand de rechten voor verfilming had, hapte meteen toe.
Nu moest alles nog worden onderbouwd door middel van verschillende bedrijven. Zo werden Danjaq en Eon Film-Productions opgericht. Danjaq (de naam kwam tot stand door de drie eerste letters van de namen der vrouwen van de producenten samen te voegen; Dana Broccoli en Jaqui Saltzman.) bezat de rechten van de Bondromans en Eon beperkte zich tot het produceren. United Artists zou ze dan promoten en in de bioscopen brengen.
Nu alles geregeld was, begon men als eerste naar een geschikte regisseur te zoeken en ze vonden hem in de Brit Terence Young (*1915 - +1994). Deze vond de roman Dr. No het beste om mee te beginnen. Men begon dus het script aan de hand van de roman te schrijven. Cubby liet er geen gras over groeien en begon ondertussen naar een geknipte acteur te zoeken voor de rol van James Bond. Acteurs kwamen en gingen, waaronder David Niven (*1910 - +1983. De acteur zou later in de Bondpersiflage "Casino Royale" alsnog de rol van de gepensioneerde James Bond spelen, die nog eens zijn vaderland moet redden.), Cary Grant (*1904 - +1986) en Roger Moore (* 1927; Ja, degene die na Connery en Lazenby James Bond vertolkte. Moore kon destijds niet omdat hij in de TV-reeks "Ivanhoe" de hoofdrol speelde.). Uiteindelijk viel Cubby's beslissing op de toen nog onbekende Sean Connery (*1930).
De regisseur Terence Young nam Connery onder zijn hoede en begon hem uit te leggen hoe Bond zich bewoog, welke kleren hij droeg, wat hij dronk en at bij welke gelegenheid enz., enz. Het is dus aan deze eerste regisseur te danken dat Bond door de decennia heen gecultiveerd, charmant, humoristisch, maar ook dodelijk en gewelddadig kon zijn!
Hierna werden ook nog Bernard Lee (*1908 - +1981) als M en Lois Maxwell (*1927) als Miss Moneypenny gecast en zij zouden heel lang in elke volgende film in dezelfde rollen terugkeren.
Bleef nog de rol van Honey Ryder over en die werd uiteindelijk na lang wikken en wegen door de Zwitserse schoonheid Ursula Andress (*1936) vertolkt. Ook nu ze ouder is, is ze nog steeds een indrukwekkende persoonlijkheid!
Door de hulp van Ian Fleming zelf werd als locatie voor het draaien van de film het eiland Jamaica genomen.
De eerste James Bondfilm "Dr. No" kwam in 1962 in de bioscopen overal ter wereld uit en was meteen een grandioos succes. De mix van snelle actie, prachtige locaties, mooie willige vrouwen en een charmante, maar net zo medogenloze agent was voor het gewone publiek een openbaring. Nooit eerder hadden ze zoiets gezien! Zoiets schreeuwde om een vervolg! Snel begonnen de twee producenten met de voortzetting. Nu ze nog meer geld ter
beschikking hadden werden de sets nog uitbundiger. Sean Connery speelde weer James Bond en Daniela Bianchi (*1942) was de nieuwe Bondgirl. Nieuw in zijn rol was dit keer de wapenmeester Q gespeeld door Desmond Llewelyn (*1914 - +1999). Voor het eerst zou hier in deze film een van de grootste tegenstanders van Bond opduiken, nl. het misdaadgenie achter de terreurorganisatie SPECTRE, met name Blofeld. Men krijgt hem weliswaar niet te zien, maar hij zou Bond in vele hieropvolgende films het leven zuur maken. Als locatie diende dit keer de Turkse stad Istanboel. Veel Suske en Wiske-lezers kennen deze stad uit Jeromba de Griek. Wie het boek leest en daarna de film bekijkt zal vele overeenkomsten ontdekken, echter meer hierover bij de toelichting van Jeromba de Griek.
Duidelijk wordt hier ook dat deze film een kind van haar tijd was met als achtergrond de volop laaiende Koude Oorlog tussen de grootmachten de VS en de Sowjet-Unie. Eigenlijk zijn alle bondfilms reflecties op gebeurtenissen uit de tijd waarin ze ontstonden.
Zo zag "From Russia with love" in 1963 het licht en was een nog groter succes dan Dr. No!
Wetend dat nu een te haastig gedraaide opvolger de kwaliteit zou schaden, lieten Broccoli en Saltzman zich nu iets meer tijd. In 1964 kwam dan "Goldfinger" uit die overtrof nogmaals alle verwachtingen en de twee voorgaande films. Wederom speelde Connery James Bond en als demonische tegenhangers de grandioos spelende Duitser Gerd Fröbe (*1913 - +1988) als Auric Goldfinger en Harold Sakata (*1920 - +1982) als Goldfingers butler Oddjob. Bondgirl was dit keer Honor Blackman (*1927). Zij speelde ooit (nog voor Diana Rigg) in de beroemde tv-serie "The Avengers" mee. Klassiek is ondertussen ook de Bondfilmmuziek zoals het James Bond-theme van John Barry (*1933) en de titelmuziek van "Goldfinger" gezongen door Shirley Bassey (*1937)
Het grandiose succes van deze film stootte een ware Bondmanie los. Niets was te gek, of je kon het kopen: lippenstift, speelgoed, aftershave, nachthemden, pyjama's, hemden, schoenen, broeken, enz., enz. Ging je een cocktailbar in en je bestelde geen wodka-martini "shaken not stirred" met een olijf erin, dan was je volgens velen van de andere kant van de maan!
Bij de opvolger Thunderball waren er onduidelijkheden over de bestaande rechten. Fleming had de rechten weliswaar aan Saltzman afgestaan, waaronder ook die van Thunderball, maar aangezien de roman ontstaan is naar gegevens van Kevin McClory, wilde deze niet, dat de roman verfilmd werd. Na juridische stappen ondernomen te hebben kregen kwamen de twee rivaliserende partijen tot een overeenkomst en Kevin McClory werd uitvoerend producent en de opnames voor Thunderball konden beginnen. Zoals bij de drie voorgaande films was ook dit keer Sean Connery weer van de partij.
Thunderball (1965) overtroefde zelfs de voorganger Goldfinger en sleepte weer miljoenen dollars binnen.
Ondertussen werd Sean Connery (hij mag zich trouwens sinds een aantal jaren "Sir Sean Connery" noemen, net zoals zijn opvolger "Sir Roger Moore") zijn rol meer als beu! Hij werd door de mensen zo met deze rol vereenzelvigd, dat ze hem niet meer aanspraken met mr. Connery, maar als mr. Bond! Ook zaten voortdurend paparazzi's achter die hem diverse liaisons met andere dames toedichtten, ofschoon het niet waar, was en nog vele andere nare dingen. Natuurlijk kreeg hij bij elke nieuwe film meer geld, zo ook bij de opvolger You only live Twice uit het jaar 1967, maar na deze film hield hij het voor gezien en stapte op.
Nu was het zoeken geblazen voor de twee producenten naar een nieuwe acteur. Na lang zoeken vonden ze hun heil in de Australische dressman George Lazenby (*1939).
Bondgirl werd Diana Rigg (*1938), de opvolgster van Honor Blackman in de tv-serie The Avengers. Als Emma Peel werd zij (in haar zwarte catsuit) wereldberoemd. Haar partner Patrick MacNee (*1922) zou later ook nog optreden in een Bondfilm, nl. in From a View to a Kill. Ook een actrice uit de latere serie The New Avengers was te zien in een Bondfilm. Joanna Lumley speelde een klein rolletje in On her Majesty's Secret Service. Ook omgekeerd vond er een uitwisseling plaats tussen de beide series. Oer-Bond Sean Connery speelde in 1998 de rol van superschurk "Sir August" in de bioscoopversie van The Avengers.
Lazenby gedroeg zich tijdens de productie als een veeleisende ster en zijn relatie met de regisseur zou ontaarden in heftige woordenwisselingen tussen. Diana Rigg was ook al niet erg enthousiast over Lazenby en treiterde hem op een subtiele wijze. Vóór elke kus-scene met Lazenby at ze altijd iets met knoflook!
De film On her Majesty's Secret Service werd toch nog voltooid en het resultaat kwam in 1969 in de bioscopen. De reacties van het publiek waren teleurstellend en de film zou de eerste flop worden in een rij van successen. (Heden ten dage geldt deze film bij fans en liefhebbers als één van de beste Bondfilms aller tijden!)
Lazenby wilde hierna niks meer met de Bondmachinerie te maken hebben en vertrok. Voor velen bij het productieteam was dit een opluchting, echter niet voor Cubby. Hij moest weer met zijn partner op zoek gaan naar een nieuwe acteur. Voorzichtig en met een zeer goed gevulde beurs klopten Cubby en Saltzman bij Connery aan. Vooral de goedgevulde beurs was een overtuigend argument (het is namelijk geen geheim geweest dat het Connery na zijn vertrek bij Bond niet voor de wind was gegaan) en Connery stemde toe Bond voor een allerlaatste keer te spelen. In 1971 kwam Diamonds are Forever in de bioscopen en de kassa begon weer te rinkelen.
De twee producenten hadden nu wat lucht en gingen naarstig op zoek naar een nieuwe Bond. De nieuwe zou uiteindelijk een oude bekende worden. Roger Moore was nu vrij en kon na zijn succesvolle tv-serie Ivanhoe ook de niet minder beroemde tv-reeks The Saint op zijn CV schrijven.
Voor Cubby en Harry was de wereld weer in orde.
In 1973 begon met Live and let Die een hele rits films met Roger Moore. De Moore-Bonds waren natuurlijk anders dan de Connery-Bonds. Waar Connery met bruut geweld reageerde handelde Moore eerder door een uit de situatie ontstane actie. Connery was harder en cynischer in zijn rol als Bond, terwijl Moore Bond meer humoristisch weergaf. Hoe dan ook; Moore ging op in zijn rol als James Bond en het publiek beloonde hem hiervoor door bij elke nieuwe Bondfilm in steeds grotere stromen naar de bioscoop te gaan.
In 1974 zorgde het opstappen van Harry Saltzman voor opschudding bij Eon en Danjaq. Hij zag het niet meer zitten en wilde uit dit circus. Met lede ogen liet Cubby hem gaan maar regelde wel dat de rechten die Saltzman nog steeds bezat naar hem over gingen. Zijn stiefzoon Michael Wilson (*1943) nam de functie van Saltzman over.
Tijdens de productie van Octopussy in 1982 liet Kevin McClory weer wat van zich horen. Hij propageerde een remake van Thunderball en had als sensatie oer-Bond Connery kunnen contracteren, die als te verwachten James Bond zou spelen. Het werd dus een nek aan nek-race tussen de beide partijen. In 1983 kwamen ongeveer gelijktijdig Octopussy en Never say never again (de nieuwe titel van Thunderball) in de lichttheaters. De race werd echter met een kleine voorsprong door Octopussy gewonnen.
Kort voor de productie van de nieuwe Bond From a View to a Kill in 1984 liet Moore weten dat dit zijn laatste Bond zou zijn. Hij voelde zich nu te oud voor die rol.
In de tijd dat de productie van From a View to a Kill liep ging Cubby weer op zoek naar een geschikte acteur die agent James Bond kon vertolken. Hij dacht daarbij meteen aan Pierce Brosnan (*1953), want die was hem tijdens een casting van zijn Bondgirls voor de film For your Eyes only in 1980 opgevallen. Eén van de Bondgirls, Cassandra Harris, was namelijk de vroeg aan kanker gestorven echtgenote van Pierce Brosnan geweest. Pierce Brosnan, net als vroeger Roger Moore met Ivanhoe, was echter gebonden aan een tv-serie, Remington Steele, en kon dus niet.
Ondertussen was de film klaar en werd deze overal ter wereld een topper. De titelmelodie, verbonden met een videoclip door de destijds in de jaren 80 razend populaire groep Duran Duran, werd bijna overal ter wereld een nr. 1-hit. Een betere promotie kon Cubby dus niet hebben en zodanig stroomden de mensen de bioscopen in om deze allerlaatste film met Roger Moore te zien.
Midden jaren 80 waren er enkele ingrijpende politieke veranderingen (Michail Gorbatschow (*1931) en de ramp in de kerncentrale Chernobyl) opgetreden in de Sowjet-Unie, die bepalend zouden zijn voor de verdere James Bond-films. Niet alleen dit maar ook het falende drugsbeleid van diverse regeringen leidden ertoe dat internationaal strak georganiseerde bendes openlijk de kop opstaken. Andere internationaal opererende bendes deden hetzelfde met wapens die ze leverden aan Derde Wereld-landen en terroristen.
De geslachtsziekte Aids zou ook sinds midden jaren 80 vele mensen laten sterven zonder dat de mensheid er iets tegen kon doen.
In 1987 werd de wereld "The living Daylights" gepresenteerd. De nieuwe Bond was dit keer Timothy Dalton (*1946 ). Hij vertolkte zijn James Bond kuiser (i.v.m. Aids) als zijn voorgangers, maar wel harder, maar ook met minder humor dan Roger Moore, tevens presenteerde Dalton James Bond als zwaarmoedig en melancholisch. Een geheel andere Bond dus!
De film was geen flop, maar ook niet bepaald een kaskraker!
Wel werd hier duidelijk hoever de door de nieuwe Secretaris-Generaal van de Sowjet-Unie, Michail Gorbatschow, ingeleide Perestroika gevorderd was. Het Sowjet-systeem was voor westerlingen doorzichtiger geworden en daarmee was het voor de makers van James Bond mogelijk een gedeelte van de film achter het IJzeren Gordijn te laten spelen. De dreiging door de Sowjet Geheime Dienst, de KGB, bleef als spanningselement voorhanden.
Dalton speelde ook James Bond in de volgende film "License to Kill" uit het jaar 1989. Hier gaat hij uiterst brutaal tekeer tegen een leider van een drugsbende die de vrouw van zijn vriend Felix Leiter vermoord heeft. Hoewel deze film een succes was werd het duidelijk dat dit toch geen echte Bond was. Dalton hield het nu voor gezien en wilde niet meer voor James Bond doorgaan. De reeks had overduidelijk een creatieve pauze nodig.
Al tijdens The living Daylights deed Cubby een stapje terug en liet het roer over aan zijn dochter Barbara Broccoli (*1960) met Michael Wilson als co-partner. Zij maakten gebruik van de pauze maar hielden het tijdgebeuren nauwkeurig in de gaten, want op 09.11.1989 viel de Muur in Berlijn. De Muur hield het Duitse volk gescheiden in oost en west, dus in twee economische systemen, nl het communisme en het kapitalisme. Met de val van de Muur zou het niet meer lang duren voordat er zonder bloedvergieten (behalve in Roemenië) een einde kwam aan het Sowjet-imperium en Duitsland werd verenigd.
James Bond stond altijd voor het goede en daar hij een dienaar was van Hare Koninklijke Majesteit Elisabeth II (*1926), was hij automatisch een tegenstander van de Sowjets. Nu moest James Bond een nieuwe rol krijgen in een nieuw georiënteerde wereld.
Barbara Broccoli vond die al vlug in terroristische bendes die naar de wereldheerschappij willen grijpen, ontstaan uit de as van het vroegere Sowjetrijk.
In 1994 vond Barbara Broccoli de tijd gekomen om tussen terminatores en tyrannosauriër James Bond te laten terugkeren. Broccoli wilde absoluut Pierce Brosnan hebben als agent James Bond met het kentekennr. 007 en dit keer stond niets meer in de weg. Eind 1995 kwam James Bond terug in de bioscopen met Goldeneye. De film sloeg in als een atoombom! Hij bracht meer op dan alle voorgaande films en presenteerde zich tussen Indiana Jones, STARWARS, Terminator II en Jurassic Park als één van de succesrijkste film aller tijden.
De opvolgers Tomorrow never dies (1997) en The World is not enough (1999), alle trouwens met Pierce Brosnan, waren niet minder met succes gezegend.
In 2002 werd het 40-jarig bestaan van de reeks gevierd met een nieuwe film Die another Day.
De film, hoe kan het anders, kon niet floppen en was een absolute kaskraker. Als Bondgirl was dit keer de met een Oscar bekroonde exotische schoonheid Halle Berry (*1966) erbij in haar rol als Jinx. De titelmuziek werd geleverd door Madonna (*1959) die tevens een kleine bijrol in de film had.
Barbara Broccoli wilde na deze film wat tijd om zich nieuw te oriënteren voor nieuwe verhalen. Pierce Brosnan wilde wel nog eens een keer optreden als James Bond, maar dit keer wilde hij daar beduidend wat meer geld voor in zijn beurs. Barbara Broccoli zag dit echter niet zitten, zag van Brosnan af en keek uit naar een nieuwe vertolker van James Bond. Op het moment ziet het er uit alsof Colin Farell (*1976) (groot in de bioscoop op het moment met Alexander the Great) de deal krijgt om James Bond 007 te spelen. De nieuwe Bondfilm kunnen we in 2006 verwachten.
Onlangs meldde zich niemand anders als... Kevin McClory terug. Hij wil in 2005 ook een Bondfilm uitbrengen met de titel Warhead 2000 A.D., wat natuurlijk niets anders is als de tweede remake van Thunderball. Deze nieuwe remake, Warhead 2000 A.D., verliep in zand, maar wel zochten Barbara Broccoli en Michael Wilson naarstig verder naar een nieuwe vertolker van James Bond en vonden die uiteindelijk in de Britse acteur Daniel Craig (*1968).
Meteen na de bekendmaking wie nu eindelijk de nieuwe Bond zou worden, midden 2005, kregen Broccoli, Wilson en Craig het te verduren van niet alleen de fans, maar ook van de pers! Een blondharige Bond is absoluut niet acceptabel! Op de persconferentie kwam Craig in een speedboot over de Theems. Alles goed en wel, maar de arme man had niet alleen een keurig pak aan, maar ook een veiligheidsvest! Dit werd 's anderendaags in vooral de boulevardpers als manco aangevoerd.
In de tweede helft begon men met het draaien van de nieuwe film en die kreeg de titel Casino Royale! Zo zijn er nu dus drie verfilmingen van de eerste Bond-roman (zie hierboven).
Tijdens een van de vele actie-scenes verloor Craig een van zijn voorste snijtanden, hetgeen weer in vooral de boulevardpers met genoegen waargenomen werd. Onlangs verschenen de eerste trailers van Casino Royale en nu schijnt het tij voor Craig, Broccoli en Wilson te keren, want dezelfde boulevardpers, die Craig belachelijk maakte, is nu vol lof over dit nieuwe werk.
In november 2006 kwam Casino Royale uit en meteen verstomden alle negatieve stemmen, want de acteur Daniel Craig leverde een vuurwerk aan actie af in de film en ook zijn acteertalent overtuigde. De film was DE kaskraker in de komende maanden en overtrof zelfs veruit zijn voorganger Die another Day. Daarmee was voor de producers duidelijk, dat Craig geaccepteerd werd door het algemene publiek en de fans. De volgende film was dus besloten én met Craig als James Bond!
De volgende film had als titel Quantum of Solace en kwam in november 2008 wereldwijd in de bioscopen.
Ofschoon Craig wederom een solide Bond presenteerde was de film niet zo geliefd bij het algemene publiek, de fans en natuurlijk de critici. Weliswaar scoorde de film goed en ook naar tevredenheid in het aantal bioscoopbezoekers, maar in het algemeen viel de film tegen, vergeleken met zijn voorganger Casino Royale. Waar lag dat aan?
Voor velen aan de regisseur Marc Forster (*1969), die wel gevoel voor actie heeft, en hoe, maar meer voor drama voelt en dat is niet echt waar James Bond beroemd om is en als, dan eerder op een manier die niet zeer subtiel is.
Desondanks werd een nieuw spektakel met de Secret-Service-agent aangekondigd voor 2011, wederom met Daniel Craig als James Bond! Maar... dat wilde niet lukken en alhoewel men al in 2009 begon met de voorproductie van een nieuw avontuur voor de geheim agent, namelijk Skyfall, werden Broccoli en Wilson in april 2010 onaangenaam verrast. De firma Metro-Goldwyn-Mayer was als producent insolvent geraakt en werd failliet verklaard.
Eerder hadden Broccoli en Wilson in januari 2010 al bekend gemaakt dat Sam Mendez (*1965) de regisseur van de nieuwe film zou zijn en dat natuurlijk Daniel Craig weer als James Bond zou optreden.
Het failliet van de productiemaatschappij betekende Broccoli, Wilson, Craig en co. echter: „James Bond, quo vadis?“ (Waar gaat dit heen?).
Niet alleen de nieuwe Bondfilm werd geraakt door het faillissement, maar ook het eerste deel van The Hobbit-trilogie van Peter Jackson (*1961). Beide films werden nu op de lange baan geschoven tot grote teleurstelling van de vele fans en filmliefhebbers.
Binnen de omvangrijke filmbibliotheek van Metro–Goldwyn-Mayer, met klassiekers als Gone with te Wind (1939) en Casablanca“ (1942), was de James Bond-reeks natuurlijk één van de belangrijkste bronnen van inkomsten om verdere filmprojecten te kunnen realiseren en het bedrijf draaiende te houden.
Het touwtrekken kon nu beginnen, want zoals verwacht waren er vele geïnteresseerden die MGM wilden overnemen. Onder de belangstellenden bevonden zich 20th Century Fox, Lions Gate en ook Time Warner. Zelfs een Indiase filmfirma had belangstelling om met MGM te fuseren, namelijk. Sahara India Pariwar. Het was echter Spyglass Entertainment die einde oktober 2010 de race won.
Voor de beide beide producenten van de Bondfilms was het daarna duidelijk dat het slechts een kwestie van tijd zou zijn voor alles weer zou kunnen beginnen. Er werd verder gesleuteld aan het scenario van Skyfall, waarmee men back to basics wilde gaan, terug naar het begin zoals alles begon in 1962 met de eerste Bondfilm Dr No.
Met de première van de nieuwe film in 2012 wilde men het feit vieren dat de eerste Bondfilm vijftig jaar eerder het daglicht zag.
Een klein probleem dook op toen Judi Dench bekend maakte dat dit haar laatste opteden zou zijn als M, de superieur van James Bond. De reden hiervoor is dat ze héél langzaam blind aan het worden is en zodoende haar teksten niet meer kan lezen.
Het script werd aangepast en men begon naarstig aan het zoeken naar een nieuwe baas voor Bond. Uiteindelijk vond men hem in de Britse acteur Ralph Fiennes (*1962). Ook hij werd meteen in het nieuwe script verwerkt.
Tegen het einde van de zomer van 2012 begon men voorzichtig met het verstrekken van de eerste informaties over Skyfall. Het toeval kwam bij de promotie van de film om de hoek kijken in de vorm van de Olympische Spelen, die van half juli tot half augustus 2012 in Londen werden gehouden. Tijdens het openingsfeest van dit evenement gebeurde iets spektaculairs. Het publiek kreeg te zien hoe Craig in een sjiek pak als James Bond ontvangen wordt door de Queen in Buckingham Palace. Hij haalt haar af en iets later zien we hen in een helicopter boven het Olympisch Stadion. waar de Britse vorstin en Bond per parachute naar beneden springen. De parachutes zijn uitgevoerd als de vlag van Groot Brittannië, de Union Jack. Dat is trouwens een knipoog naar een oudere Bondfilm uit 1977, The Spy who loved me.
Na de Olympische Spelen werd bekend gemaakt dat de Britse zangeres Adele (*1988) het titellied zou gaan zingen. Begin oktober 2012 kwam de song uit en deze klom wereldwijd in de top 10 van de hitparades terecht. Dat was sinds Goldeneye uit 1995 niet meer gebeurd. De titelsong van die film werd toen door Tina Turner gezongen en scoorde ook heel erg hoog. Alles wat daarna kwam ging wel de hitparades in, maar de top 10 werd nooit bereikt.
Eind oktober waren wereldwijd de premières van Skyfall en deze film werd een hele grote kaskraker. Niet alleen de fans waren blij met het resultaat, ook de filmcritici waren vol lof.
Al gauw daarna was voor het pruducentenduo Broccoli en Wilson duidelijk dat niets een 24e Bondavontuur meer in de weg staat.
Het is al bekend dat Daniel Craig als James Bond weer terugkeert, net zoals Ralph Fiennes als M.
Als alles goed gaat (men weet nooit!) ziet het filmminnend publiek James Bond terugkeren in 2014.
Willy Vandersteen heeft hier in dit verhaal twee cameo's, nl op de cover zelf als kelner en in strook 81 in een kroeg.
In de aankondiging zien we Jerom in een net pak met streepjesbroek en een bolhoed op, net als James Bonds tegenstander Oddjob uit de film Goldfinger, maar in het verhaal zelf zien we hem zo nooit rondlopen!
In dit verhaal komt ook weer de bathyscaaf De IJzeren Schelvis voor, die in het gelijknamige verhaal al eens een keer gebruikt werd.
Tekst: Alain Stienen
|
Lezers-recensiesWat vinden de lezers van dit verhaal?Bekijk de Lezers-recensies voor dit verhaal. Schrijf zelf een recensie. |
